Primavera Sound Barselona #4 THE SMILE

Thom Yorke görmek. Var mı sahiden bu adam? Bir yerlerde yaşıyor ve de sahne alıyor mu cidden? Kendi ülkemizde buna şahit olmamız inanılmaz bir şehir efsanesi haline büründüğü için gerçekliğini sorguladığımız bu duruma Primavera Sound Barselona'da kendi adıma bir son verdim.

Gözlerimle görüp inanmak için tahminimin çok çok ötesinde bir kalabalıkla beraber akıntıya kapılmış bir şekilde The Smile sahnesine gitmeden hemen önce, ana sahnelerden biri olan Estrella Damm'da The Strokes izlemiş olduğumu belirtmeliyim. (Bu kesinlikle başka bir yazının konusu olacaktır.) The Strokes'u ön safhalardan izleme çabası yüzünden The Smile'ın olduğu Cupra sahnesine gidişim az önce yazdığım gibi yürüyüp gitmek gibi değil de akıntıya kapılmak gibi oldu. 

The Smile'ın çıktığı sahne festivalin orta yerinde diyebileceğimiz bir noktada olduğundan tam anlamıyla da yol üstündeydi. Sahneyi uzaktan görmeye başlamamla asla yaklaşamayacağımı fark etmem çok kısa sürdü. Cupra sahnesinin karşısında İstanbul'dan örnek vermem gerekirse Harbiye Açık Hava Tiyatrosu'na benzer bir oturma alanı da bulunuyordu. O alanda da pek yer olmamasına rağmen merdivenlerin bir köşesine sığındım. Konser başlamış tahminen  üç, dört şarkı geçmişti. Thom Yorke'un sesini duyup da onun hayal alemine dalmamak pek zormuş. The Strokes ile aldığım neşeyi anında bıraktım. 

Sahne yanındaki ekranlar konser boyunca kapalıydı. Başta teknik bir aksilik olabileceğini düşünsem de sonradan net bir dayanağım olmamakla beraber özellikle tercih edilmiş olduğu hissine kapıldım. The Smile'ın varlığını hissetmek ve o sahnede olduğunu bilmek yeterli gelsin der gibi. 

Radiohead ile epey geç bağ kurmuş bir dinleyiciyim. Müzikle tanışıldığı anda adını ve büyüklüğünü duyduğunuz bazı isimlerin sizi hızla etkisine alamaması normal geliyor bana. Hayatımızın dönemleri bir olmadığından bir müziğin etki zamanına da karar veremiyoruz. Belli bir zaman sonra Radiohead'e alışmış biri olarak Thom Yorke izleme hevesim çoğunlukla bir meraktan ibaretti. Konser etkisine girdiğim andan sonra ise şarkılarının arasında dalıp gittim. Tam bu noktada bunun tek sebebinin Thom Yorke olmadığını grupta bir başka Radiohead üyesi Jonny Greenwood'un da bulunduğunu eklemeliyim. Grubun bir diğer üyesi de Sons of Kemet'in davulcusu Tom Skinner.

(Buraya Jonny Greenwood'un abisi bir diğer Radiohead üyesi Colin Greenwood'un, bu yıl İstanbul'da düzenlenen Gezgin Salon Festivali'ne gelen Tamino ile çaldığını da not edelim. Ülkece Radiohead'e en yaklaştığımız andı.)

The Smile projesi ne çok sürpriz bir müzik sunuyor ne de çok beklenen. Bendeki hissiyatı ekibin Radiohead adı altında denemek istemediği bazı tarzları ve teknikleri yeni bir grup adıyla denemesi şeklinde oldu. 

Daha tek bir albüm yayınladıklarını da ekleyeyim hemen. Şarkılarını arka arka pek konuşmadan söyleyip gittiklerini de. Belki de kendi konserleri değil bir festivalin sahnesinde çıktıkları için sahne üstünde tavır değişiklikleri olabilir diye düşündüm. Zira festivalden bir hafta sonra İtalya'daki bir konserlerine giden arkadaşımın söylediği sahnede inanılmaz neşeli, şakalar yapan, dans eden, dört defa tekrar geri gelip bis yapan bir The Smile'dan bahsetmiş olması da bunu düşünmeme sebep oldu.

Konsere dönersek The Same, The Opposite, The Smoke hepsi hem farklı hem aynı şeyi ısrarla söylüyor gibi. Yeniden başlayabilme istediği bir anda belirirken başka bir melodide biz gitsek de yerimizi başkaları alsa bir an önce, zaten her şeyin sonundayız çok da farklı değiliz düşünceleri. Aklımızla, kalbimizle gördüklerimizden yorulduğumuz belki de kabul etmek istemediğimiz ne varsa Thom Yorke'un dilindeydi elbette.

(The Smile - The Smoke, Primavera Sound Barselona,2022)

Bir müzik yolculuğuyla, hikayesiyle, sesin kırıldığı o anla bizim arkadaşımız olabilir duygusunu yeniden hissettim. Bu hissi verdiği tüm ağırlıkla beraber çok sevdiğimi de. Ki çok sevmek duygusu da bunu gerektirirdi zaten. 

" a one true revolution

             wakes me from my sleep" 

Selin